In de film Blue Ocean behandelt Goeun Bae de persoonlijke beproeving van een terugkerende lekkage in haar sociale huurwoning in de Bijlmer. Ze creëert bewust een persoonlijke herinnering aan deze plek, als een ‘opgraving van de toekomstige geschiedenis van de Bijlmer.’

In het werk is Bae een ontdekkingsreiziger, een getuige en een danseres. Ze neemt het op zich om het verleden van de Bijlmer te verkennen, de huidige status te onderzoeken en vooruit te kijken naar de toekomst. Op poëtische wijze verbindt ze een terugkerende dagelijkse ervaring met vraagstukken en onderwerpen als woonbeleid, migratie, gentrificatie en architectuur. Ze gebruikt ook een methode om de structuur van de tijd op te graven en te voorspellen – een structuur die verweven is met de stedelijke ruimte en geschiedenis. Humor en tragedie gaan hand in hand, terwijl de kunstenaar picknicks in Amsterdam organiseert, vergezeld van een draagbare oceaan gemaakt van het gelekte water. Tijdens de picknick haalt Bae triviale verhalen op die onder het stedelijke oppervlak zijn gezonken.